SON DƏQİQƏ

LEYLA ƏLİYEVA
















Qəzəb – alovlu bir daş –
kim əlində tutarsa
yandırar öz əlini...
Qəzəb – sanki zəhərdi –
dodağında quruyan
bircə damcısı belə
özün də hiss etmədən
zəhərlər dərrakəni...
Qəzəb – sanki gecədi –
Ayı yox, ulduzu yox...
Qəzəb – gündüzdür sanki –
Günəşi yox, göyü yox...
Qəzəb – sanki İblisin
əlində bir xəncərdi –
İnsanları məhv edər,
Sonra qəhqəhə çəkər...

Kimdir axı bu Qəzəb,
Nədi axı bu qəzəb?
Hardandır bu güc onda?
Dünya boyda kin-hiddət
necə sığışır ona?
Sevgini ürəklərdən
silməyi o öyrədir.
Sevgi uzaqlaşdıqca
Yerinə nifrət girir.
Nifrət sanki boğaza
tarım çəkilmiş bir ip... –
Boğur bizi, boğduqca
ağlımız dumanlanır.
Nifrətin qanunu yox –
hamıya hökm oxuyur;
Haqsız olan haqqıyla
ağzımızı qapayır...

Dostum, rica edirəm,
gəl, mənə qəzəblənmə..!
İçində Xeyirə də,
hələ Şərə də yer var..!
Qaçma məndən, ey dostum,
qayıt, tezcənə qayıt..!
Xeyir ilə Şər üçün
sənin dünyan dardı, dar...

Elə isə... onda aç
köksünün qapısını;
İşıqlı nəyin varsa
gəl, burax azadlığa.
Zülməti də azad et –
Qoy öz ağırlığıyla
girsin yerin bağrına.
Sevinci də azad et,
Azad et ağrını da...
İçində sakitliyi,
bir də dincliyi saxla..!
Bil ki, əngin dünyanın
rəngləri çalar-çalar...
Qapat sən gözlərini
ümidsiz əllərinlə.
Hiss et parlaq rəngləri –
Baş vur dərinliyinə.

Ver, ver özgələrinə
qəm-qüssəni, xiffəti;
Ver, ver özgələrinə
gülüşünü, sevinci... –
Qoy bayram eləsinlər,
həm də qoy çarpışsınlar;
Şöhrətə çatmaq üçün
boşuna vuruşanlar
ağılsızdır əslində... –
Şöhrət halal bir şeydir
özü səni tapacaq
hətta gizlənsən belə...